Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie? - Justyna Kopińska

To nie jest książka, którą łatwo się czyta. Opisana historia przyprawiała mnie o dreszcze. Tym bardziej, że jest oparta na faktach. Przepełniona bólem, okrucieństwem, a przede wszystkim niedowierzaniem. Tak, to wszystko wydarzyło się naprawdę. Tak, nadal mi trudno w to uwierzyć. Tak, nadal nie mogę się otrząsnąć po tym, co przeczytałam.

Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie? to wstrząsająca opowieść o Ośrodku Wychowawczym Sióstr Boromeuszek w Zabrzu. Ośrodku, który zamiast być miejscem zapewniający bezpieczeństwo dzieciom, stał się dla nich najgorszym koszmarem. Stał się miejscem, w którym dochodziło do okrucieństwa, które do tej pory nie mieści mi się w głowie. Tym bardziej, że reportaż zawiera kilka wypowiedzi wychowanków ośrodka na temat tego co się działo, czego doświadczyli.

"Bo tego, co się tam wydarzyło, nie da się opowiedzieć. Próbuję to ubrać w słowa, ale trzeba to przeżyć, żeby zrozumieć."

(Kopińska J., Czy Bóg wybaczy..., s.48).

W ośrodku dominowały - przemoc, gwałty, brak poczucia własnej wartości, strach. Dzieci były bite różnymi przedmiotami przez siostry zakonne, niemal codziennie, do krwi. Zdarzało się też tak, że siostry prosiły o wymierzenie kary innych wychowanków - wybrani przez siostry wychowankowie biły dzieci. 

Stosowano przemoc psychiczną, poniżanie - często dzieci nazywano głupimi, wmawiano, że nigdy nic w życiu nie osiągną. W ośrodku dzieci nie miały prywatności. Cały dzień był wypełniony określonymi zadania - głównie owe zadania skupiały się wokół sprzątania. Ośrodek miał błyszczeć. 

W placówce brakowało wyspecjalizowanej kadry - psychologa, seksuologa czy pedagoga. Dochodziło do molestowania - w ośrodku przebywali mężczyźni w wieku od 5 do nawet 30 roku życia, zamykani w jednym pomieszczeniu. Nawet jeśli dzieci zgłaszały, że dochodzi do gwałtów, nikt w ośrodku tego nie powstrzymał. 

"Najlepiej zamknąć oczy i niczego nie widzieć, bo inaczej trzeba się z tym zmierzyć."

(Kopińska J., Czy Bóg wybaczy..., s. 127-128).

Najbardziej przeraża mnie myśl, jak te dzieci odnalazły się bądź próbują odnaleźć się w życiu. Czy to jest w ogóle możliwe? Nie jestem w stanie sobie wyobrazić, ile cierpienia doświadczały każdego dnia. I czy w ogóle człowiek ma jakiś limit cierpienia?

Czytałam ten reportaż 2 tygodnie. Musiałam stopniowo dawkować sobie lekturę. To zdecydowanie nie jest książka na raz. Jest wstrząsająca, momentami drastyczna. Największy problem miałam z niektórymi fragmentami, gdzie wypowiadali się byli wychowankowie na temat tego, czego doświadczyli w Ośrodku Wychowawczym Sióstr Boromeuszek. Bardzo wstrząsające fragmenty.  Czasami gubiłam się w historii, ze względu na ilość wspomnianych osób. Lektura wymagała ode mnie odpowiedniego skupienia, by nic mi nie umknęło.